ΒΑΣΙΚΕΣ  ΑΡΧΕΣ  ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ  ΤΟΥ  ΝΕΟΥ  ΚΡΑΤΟΥΣ

        Ἡ λέξις οἰκονομία προέρχεται ἀπό τήν σύνθεσιν τῆς λέξεως “οἶκος” (σπίτι) καί τοῦ ρήματος “νέμω” πού σημαίνει διαμοιράζω-κατανέμω. Σημαίνει δηλαδή τόν καταμερισμό καί διαχείριση τῶν ἀναγκῶν ἑνός σπιτιοῦ προκειμένου νά λειτουργεῖ σωστά. Κατά τόν φιλόσοφον καί ἠθικοπλάστην Σωκράτην, οἰκονομία ὀνομάζουμε τό σύνολον τῶν κανόνων πού καθορίζουν τίς ἐνέργειες τῶν ἀνθρώπων μέ τίς ὀποίες ἐπιτυγχάνεται ἡ ἀπόκτησις τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν, μέ σύνεσιν και ἐγκράτεια, ὡς τρόπος τοῦ ζεῖν.

         Ἡ οἰκονομία δέν εἶναι ἐπιστήμη, καθ´ ὂσον ἀπό τήν ἒρευνα καί τήν πράξιν δέν ἀποδεικνύεται κάτι τό σταθερόν, ὂπως π.χ. ἡ ἰατρική ἐπιστήμη κατοχυρώνεται στήν πράξιν μέ ἀσφαλεῖς γνώσεις καί άποδεδειγμένα άποτελέσματα. Συνεπῶς εἶναι ἐργαλεῖον, ὂπως τόσα ἂλλα πού μεταχειρίζονται οἱ ἂνθρωποι κατά τήν κρίσιν καί τίς άνάγκες τους. Ἡ οἰκονομία ἒχει ποικίλες μορφές ὡς πρός τό ὂνομα, τήν σημασίαν, ἒννοιαν καί ὀρισμόν π.χ. θρησκευτικῶς “κατά θείαν οἰκονομίαν” (ἐννοώντας τήν ἰσορροπίαν τοῦ σύμπαντος κόσμου κατά θεϊκήν ἐντολήν). Πολιτικῶς, πολιτική οἰκονομία, κρατική, Δημοσία, Αγροτική, Ἐθνικῆς Αὐταρκείας, ἰδιωτική οἰκονομία κ.λ.π.

        Μία ἒννοια πού πηγάζει ἀπό τήν οἰκονομία εἶναι ὁ “οἰκονομικός”, πού ἒχει τήν σημασίαν τῆς χρηστῆς διαχείρισης τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν στήν οἰκίαν, στήν ἐργασίαν, στό κράτος, δηλαδή γενικῶς ἡ “μή σπατάλη”. Ἡ οἰκονομία στό ΝΕΟΝ ΚΡΑΤΟΣ τῆς ΕΛΛΗΝΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑΣ, εἶναι ἓνα σὐστημα οἰκονομικῆς διαχειρίσεως, πού δέν δεσμεύεται ἀπό καμμίαν δογματικήν γνωστήν οἰκονομίαν καί μεταχειρίζεται τήν χρῆσιν τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν, κατά περίπτωσιν ἀναλόγως ἰδιωτικῆς ἢ δημοσίας δραστηριότητος, πρός ὂφελος πάντα ὀλοκλήρου τοῦ κοινωνικοῦ συνόλου.

‘Εν συντομία ἀναφέρονται κάποιες ἀρχές:

        1. Πιστεύουμε εἰς τήν ἰδιοκτησίαν καί τήν ἰδιωτικήν πρωτοβουλίαν. Θεωροῦμε τήν ἰδιωτικήν πρωτοβουλίαν ὡς τό πλέον ἀποτελεσματικόν μέσον γιά τήν προαγωγήν τῶν οἰκονομικῶν συμφερόντων τοῦ ΕΘΝΟΥΣ, ἐφ´ ὂσον αὐτή ἐπιμελῶς καί ἐπωφελῶς προχωρεῖ πρός τήν ὀλοκλήρωσιν ὂσον τό δυνατόν τῆς Ἐθνικῆς Αὐταρκείας (ὡς γνωστόν ἡ ἐθνική αὐτάρκεια σημαίνει τήν ὀλιγοτέραν ἀνάγκην εἰσαγωγῆς ξένων προϊόντων).

       2. Τό σύνολον τῆς παραγωγῆς καί οἰ άντικειμενικοί της σκοποί, ἀποβλέπουν εἰς τήν εὐημερίαν τῶν ἑλληνικῶν οἰκογενειῶν καί εἰς τήν ἀνάπτυξιν τῆς ἐθνικῆς ἰσχύος.

        3. Ἡ ἐργασία εἶναι δικαίωμα καί προστατεύεται ἀπό τό κράτος.

        4. Πιστεύουμε εἰς τήν δημιουργίαν “ΣΥΝΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΔΗΜΟΤΙΚΩΝ ΚΟΙΝΟΤΗΤΩΝ” καί “ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΩΝ ΕΝΩΣΕΩΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ” πού θά ἀποτελέσουν τήν ἐνιαίαν ὀργάνωσιν τῶν οἰκονομικῶν δυνάμεων, άνεγνωρισμένων ὑπό τοῦ κράτους ὡς “ΟΡΓΑΝΩΝ” τῆς Πολιτείας.

        5. Ἀρνούμεθα τήν κρατικοποιημένην οἰκονομίαν γιατί δέν ἐξυπηρετεῖ τήν Ἑλληνικήν πραγματικότητα, καί ἐμποδίζει τίς προϋποθέσεις ἀνόδου τοῦ βιοτικοῦ ἐπιπέδου τοῦ Λαοῦ.

        6. Δεχόμεθα ὡς παράγοντες τῆς παραγωγῆς τούς τρεῖς συντελεστές αὐτῆς: τό Κεφάλαιον, τό Ἒδαφος (ἒδρα) καί τήν Ἒργασίαν καί ἀντιτιθέμεθα ὀπωσδήποτε εἰς τήν ἒννοιαν τοῦ κεφαλαιοκράτη. Κεφαλαιοκράτης-Καπιταλιστής εἶναι ἡ ξενική ἀπόδοσις τῆς λέξεως Πλουτοκράτης, ἡ ὀποία διατυπώθηκε διά πρώτην φοράν ἀπό τόν Σωκράτην. Ἐκεῖνος καθόρισε πρῶτος ὃτι, ὂπου ἡ ἐξουσία ἐξαρτᾶται ἀπό τήν οἰκονομικήν δύναμιν, ἐκεῖ ἒχομεν ΠΛΟΥΤΟΚΡΑΤΙΑ. Πλουτοκράτης-Κεφαλαιοκράτης(Καπιταλιστής) εἶναι ὁ ψυχικῶς ἀσθενῆς κεφαλαιοῦχος, ὁ ὀποίος ἐξέφυγε τῆς ὠφελίμου συμβολῆς του εἰς τήν ἐθνικήν οἰκονομίαν, ἀποβλέπων μόνον εἰς τήν προσωπικήν του ΕΠΙΒΟΛΗΝ, ἰκανοποιώντας τίς ἀτομικές του ἰδιοτροπίες καί ἀδιαφορῶντας γιά τό κοινωνικόν σύνολον. Χαρακτηριστική ἐκδήλωσις εἶναι ἡ μανιώδης ἐκμετάλλευσις τῶν ἂλλων διά τήν ἀπόκτησιν μεγαλυτέρου κέρδους(ἀπληστία), γενόμενος ἒτσι κοινωνική πρόκλησις.

        7. Θεωροῦμε ἒγκλημα εἰς βαθμόν προδοσίας κατά τοῦ ΛΑΟΥ καί τοῦ ΕΘΝΟΥΣ, τόν παράνομον πλουτισμόν, τήν χρηματολατρείαν τῶν πλουτοκρατῶν καί τήν ἀποφυγήν τῶν ὀφειλομένων πρός τό Δημόσιον φόρων.

        8. Ἡ κοπή καί κυκλοφορία τοῦ ΝΟΜΙΣΜΑΤΟΣ, ἀποτελεῖ ἀποκλειστικόν δικαίωμα τοῦ Ἀνεξαρτήτου καί Ἐλευθέρου Ἑλληνικοῦ ΝΕΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ. Εἶναι γνωστόν ἀπό τήν ἰστορίαν, ὂτι κάθε κατοχική δύναμις, τό πρῶτο πού ἐπιβάλλει εἰς τήν κατεχομένην ἀπό αὐτήν χώραν, εἶναι τό νόμισμά της (βλέπε ΕΥΡΩ) καί ἀκολουθοῦν ὂλα τά ἂλλα.

        9. Τό ΝΕΟΝ ΚΡΑΤΟΣ ἐπιδιώκει τήν ἀπομάκρυνσιν ξένων τραπεζικῶν συγκροτημάτων καί τήν δημιουργίαν Ἐθνικοῦ Χρηματοπιστωτικοῦ Ἰδρύματος, πρός ἐξυπηρέτησιν τῶν χρηματικῶν συναλλαγῶν τῶν ἑλλήνων πολιτῶν, ὡς λειτούργημα πλέον καί ὂχι μέ τό σημερινόν ἐκβιαστικόν καί ἀπεχθές ἐκ τῆς ἀπληστίας πρόσωπον τῶν ἰδιωτικῶν τραπεζῶν.

       10. Τό ΝΕΟΝ ΚΡΑΤΟΣ ἐκ τῆς ίδεολογίας του, θεωρεῖ τήν ΖΩΗΝ ὡς ΠΡΟΟΔΟΝ ὂλων τῶν συμβαλλομένων οἰκονομικῶν δυνάμεων τοῦ ΕΘΝΟΥΣ. Ἀποκλείει τήν ἐκμετάλλευσιν τῶν οἰκονομικῶν ἀγαθῶν ἀπό τούς ὀλίγους καί δέχεται τήν ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΝ εἰς αὐτά, ὂλων ὂσων συμμετεῖχαν στήν παραγωγήν των. Κατ´ ἐπέκτασιν, οἱ ΕΡΓΑΤΕΣ καί ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ στίς ἐπιχειρήσεις θά συμμετέχουν εἰς τά κέρδη ἀναλόγως :

α) τῆς εἰδικότητος

β) τῆς ἀποδοτικῆς ἰκανότητος

γ) τοῦ χρόνου ἀπασχολήσεως (ἐργατοώρες)

δ) τῆς ἀξίας τοῦ παραγομένου άντικειμένου

ε) τῆς ὡφελιμότητος αὐτοῦ (ἂλλο ἡ παραγωγή φαρμάκου καί ἂλλο ἡ παραγωγή οδοντογλυφίδων).

         Ὡς ἐπί πλέον τῆς συμμετοχῆς τῶν ἐργατῶν εἰς τά κέρδη ¨ἀναλόγως¨, ἃπαντα τά ἀνωτέρω κινούνται ἀνεξαρτήτως τῆς ὑποχρεωτικῆς συμμετοχῆς εἰς τά κέρδη τῶν ἐπιχειρήσεων. Δηλαδή ἐφ´ὃσον ἡ ἐπιχείρηση κερδίζει, οἱ ἐργἀτες ἐχουν μερίδιον εἰς τό κέρδος. Οἱ ἀνωτέρω περιπτώσεις α,β,γ,δ,ε, διαφοροποιοῦν τό κέρδος ἑκάστου ¨ἀναλόγως¨. Τό ὑπέρ κέρδος τοῦ βιομηχάνου παύει ὑφιστάμενον κάτω ἀπό τήν ἀπλήν διαπίστωσιν, ὃτι τό κέρδος προκύπτει ἀπό τό ἀποτέλεσμα μιᾶς συνολικῆς προσπαθείας πρός ἐπίτευξιν ἑνός προορισθέντος σκοποῦ (στόχου).

       11. Τό ΠΟΘΕΝ ΕΣΧΕΣ (δηλαδή ἀπό ποῦ τά βρῆκες) θά ἀποτελεῖ μόνιμον μέριμνα τοῦ ΝΕΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ, πρός ἒλεγχον ἐκείνων οἱ ὀποίοι θά συνεχίζουν νά πιστεύουν ὃτι ὁ πλοῦτος δύναται νά συσσωρεύεται εἰς ὃφελος τῶν ὀλίγων καί εἰς βάρος τῶν πολλῶν.

       12. Θεωροῦμε ὂτι ἡ ΠΟΛΙΤΙΚΗ διαρρυθμίζει τήν ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΝ καί τίς σχέσεις τῶν πολιτῶν μέ αὐτήν καί ΟΧΙ ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟΝ. Ὡς ἐκ τοῦτου, ἀντιτίθεται εἰς τήν θεωρίαν τοῦ Φιλελευθερισμοῦ, ὂπου ἡ οἰκονομία (ἡ πλουτοκρατία), ρυθμίζει, ἐλέγχει καί ἐπιβάλλεται τῆς Πολιτικῆς. Γι αὐτό καί ὁ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΣΜΟΣ ἀποδεδειγμένα πλέον, εἶναι τό καταλληλότερο πολιτικό σύστημα πρός ἐξυπηρέτησιν τῶν οἰκονομικῶν συμφερόντων τῶν ὀλίγων. Ἡ θεωρία τοῦ φιλελευθερισμοῦ (λιμπεραλισμοῦ) παραβλέπει τό κοινωνικόν σύνολον, πρωωθεῖ τόν ΑΤΟΜΙΚΙΣΜΟΝ (μέ τόν ἀσυγκράτητον ὠφελιμισμόν), δημιουργεῖ ἀνισότητες καί ἀδικίες πού φέρνουν κοινωνικές ἀναταραχές, προετοιμάζοντας τόν δρόμον πρός τά διάφορα προσωπεῖα τοῦ μαρξισμοῦ.